Τα φυτά εδαφοκάλυψης που χρησιμοποιούνται σε κήπους, εκτός απο την καλλωπιστική-αισθητική τους αξία, συνεισφέρουν σημαντικά στη διατήρηση της καλής δομής του εδάφους. Δηλαδή με το πυκνό ριζικό τους σύστημα βοηθούν το έδαφος από τη μιά να μην «ζυμώνει» (λασπώνει) όταν είναι υγρό και από την άλλη να μην «πετρώνει» (συμπιέζεται) όταν είναι ξηρό. Αντιθέτως συντελεί αποφασιστικά ώστε να δημιουργείται ένα στέρεο υγιές έδαφος-υπόστρωμα, που να φιλοξενεί και να υποστηρίζει σωστά όλα τα φυτά (δένδρα, θάμνους, πόες).
Τα τελευταία 15 χρόνια, ως εδαφοκάλυψη φυτεύονται κατά κόρον τα αγρωστώδη (festouka, lollium, Bermuda), δηλαδή τα λεγόμενα φυτά χλοοτάπητα (γκαζόν). Αυτά τα φυτά εδαφοκάλυψης δημιουργούν ένα εννιαίο φυτικό στρώμα («χαλί») που όταν κουρέυεται ,λιπαίνεται και συντηρήται καλά προσφέρει μία πολύ ελκυστική επιφάνεια για ήπιες δραστηριότητες (παιχνίδι, ξεκούραση, κ.α).
Όμως τα φυτά αυτά δεν είναι Ελληνικά –Μεσογειακά, προσαρμοσμένα στο ζεστό και ξηρό κλίμα μας. Αντιθέτως προέρχονται απο περιοχές που έχουν πολύ υγρό κλίμα, με λιγότερο ηλιασμό και μεγάλες βροχοπτώσεις. Γι αυτό και όταν φυτεύονται στη χώρα μας χρειάζονται μεγάλες ποσότητες νερού για άρδευση (περίπου 7mm νερού/τετραγωνικό επιφάνειας κάθε μέρα, για τουλάχιστον 7 μήνες και 3mm κάθε μέρα για τους υπόλοιπους 5 μήνες).
Απο οικονομικής άποψης, οι υψηλές απαιτήσεις νερού μεταφράζονται σε μια επιπλέον επιβάρυνση.
Επίσης ο χλοοτάπητας θέλει «κούρεμα» μια φορά την εβδομάδα ή και δύο τους καλοκαιρινούς μήνες με αποτέλεσμα να ανεβαίνει το κόστος συντήρησης.
Επι προσθέτως, έχει μεγάλη ανάγκη από συχνές λιπάνσεις, δηλαδή τροφοδοσία του εδάφους με θρεπτικά συστατικά, προκειμένου να διατηρήσει την καλή του κατάσταση, πυκνότητα και υφή.
Εξάλλου συχνά χρειάζονται επεμβάσεις με χημικά φυτοφάρμακα για την αντιμετώπιση ενός ευρέως διαδεμένου και στην Αθήνα παράσιτου (το λεπιδόπτερο με την μορφή προνύμφης-«καραφατμέ»).
Επιπλέον το κόστος εγκατάστασης του αρδευτικού συστήματος (pop-up) είναι δαπανηρό.
Τέλος, στις μέρες μας έχει ήδη διαφανεί, πόσο μεγάλο πρόβλημα νερού θα έχουμε τα επόμενα χρόνια. Οι κήποι στην Αθήνα αρδέυονται (ποτίζονται) απο το νερό της ύδρευσης. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πόσο είναι επιβαρυντικό για τη γενικότερη κατάσταση του περιβάλλοντος, εξαντλώντας τα αποθέματα νερού.
Λόγω όλων των παραπάνω προτείνονται άλλα είδη φυτών εδαφοκάλυψης, όπως πλατύφυλλων (δερβένα, διμορφοθήκη, γκαζάνια, αγιούγκα, κ.α.). Τα συγκεκριμένα έχουν μεγάλη αισθητική αξία (φύλλα, άνθη) και χαμηλές απαιτήσεις σε νερό, χαμηλό κόστος συντήρησης και μικρότερο κόστος φύτευσης.
Το αρνητικό είναι η μικρή ως και μηδενική ανοχή τους σε δραστηριότητες, το οποίο όμως μπορεί να αντιμετωπιστεί, με την δημιουργία μονοπατιών ή και κενών χώρων ανάμεσα απο τις φυτέυσεις.
Υπάρχουν και άλλα φυτά εδαφοκάλυψης, όπως τα «άγρια» αγρωστώδη (οφιοπόγων), ή ακόμα και τα διάφορα ψυχανθή (τριφύλλι, βίκος) που χρησιμοποιούνται απο την βιολογική γεωργία σαν «χλωρή λίπανση» όταν κοπούν και αφεθούν σαν φυσική χορτοκάλυψη (από τη μιά διατηρούν τη υγρασία του εδάφους και από την άλλη το ριζικό σύστημα που παραμένει, σαπίζοντας απελευθερώνει άζωτο, το οποίο είναι απαραίτητο στοιχείο!).
Όμως τα παραπάνω, αν δεν αρδεύονται σε τακτική βάση το καλοκαίρι, ξεραίνονται. Σε αυτή την περίπτωση θα ήταν σκόπιμο, όταν ξεραθούν, να αφεθούν επί τόπου και από πάνω να τοποθετηθούν ως κάλυψη του εδάφους, φλοιός πεύκου, ή άχυρο (που είναι και φθηνότερη λύση).
Πηγή: www.eco-perivoli.gr
