Τα παλιά χρόνια, η γυναίκα που ζούσε στο χωριό,  προσπαθούσε να συμπληρώσει την άψογη φυσική της εμφάνιση, με διάφορα παρασκευάσματα που έκανε μόνη της.

-Η καλύτερη λοσιόν για τα χέρια και το πρόσωπο, γίνονταν με πικραμύγδαλα στουμπισμένα που έμεναν μια με δυο μέρες στο νερό ή με γαλάκτωμα από σταρένιο ζυμάρι ή και με υγρό από φλούδες πορτοκαλιού.

-Τα μαλλιά μαύριζαν, δεν έπεφταν κι ήταν αφράτα όταν λούζονταν με τα λεγόμενα «βρασίδια». Ήταν νερό που έβρασε με φύλλα καρυδιάς, σκίνου, βάγιας, δεντρολίβανου ή ρίζες βάτου.

-Το μουστάκι και τα φρύδια τα έβαφαν με καμένο γαρίφαλο.

-Απ’ τους καρπούς της βάγιας έβγαζαν το δαφνόλαδο για τα μαλλιά.

-Το γιαούρτι, η ντομάτα και οι αγγουρόφλουδες ήταν για τα εγκαύματα και τα μπαλώματα του δέρματος.

-Οι φλούδες του λεμονιού και του πορτοκαλιού έκαναν αφράτη επιδερμίδα.

-Η αλοιφή που κρατάει το πρόσωπο μαλακό κι αφράτο γίνεται με ασπράδι απ’ αυγό, σαπούνι, λάδι και γιαούρτι. Η ντομάτα μαλάκωνε τους κάλους και τις παρανυχίδες.

-Το κρασόψωμο ήταν για τις πρέκνες.

-Η ψείρα καταπολεμιόνταν με τα φύλλα της πικροδάφνης και ο ψύλλος με του σκίνου.

-Η χρήση του σαπουνιού ήταν μάλλον περιορισμένη. Τα ρούχα και κυρίως τ’ άσπρα, τα καθάριζε το «κοφίνι» (αλισίβα = σταχτωμένο νερό) και νερό που έχει βράσει μέσα δεντρολίβανος. Με μούργιες κι ακάθαρτα ελαιόλαδα έκαναν το σαπούνι της μπουγάδας, ενώ με δαφνόλαδο και ροδέλαιο το μοσχοσάπουνο.

Πηγή:www.arxaiaithomi.gr