Όταν ξεκινά η κατασκευή ενός κήπου, στο αρχικό στάδιο σχεδιάζονται και αποπερατώνονται οι αρδευτικές εργασίες και στο επόμενο καθοριστικό σημείο έρχεται η ώρα της απόφασης της επιλογής των φυτών και τύπου του γρασιδιού που θα τον ολοκληρώσει οπτικά και λειτουργικά. Σε αυτό το θέμα ένα σοβαρό δίλημμα προκύπτει: σπορά ή έτοιμος χλοοτάπητας? Και οι δύο λύσεις είναι εξίσου εφικτές για το μεγαλύτερο ποσοστό των εδαφών και τις περισσότερες φορές δεν αντιμετωπίζονται προβλήματα στους τύπους των χωμάτων, αν και αυτά εμπλουτίζονται πάντα με επιπλέον ποσότητες για την αποφυγή αυτού ακριβώς του κινδύνου.
Οι διαφορές και τα πλεονεκτήματα του καθενός ανήκουν σε δύο βασικές κατηγορίες, η πρώτη είναι οικονομικής φύσεως και η δεύτερη είναι καθαρά πρακτική.
Ο έτοιμος χλοοτάπητας είναι ακριβότερος σε κόστος, αλλά είναι χωροταξικά απόλυτα διαχειρίσιμος, καθώς διατίθεται σε λωρίδες του ενός τετραγωνικού που μεταφέρονται εύκολα και γρήγορα, ενώ το αποτέλεσμα είναι εκ πρώτης όψεως ορατό και αποδεκτό. Με 15 έτοιμες λωρίδες γρασιδιού που μεταφέρονται άνετα στον αποθηκευτικό χώρο του αυτοκινήτου, έχει οποιοσδήποτε την δυνατότητα να δημιουργήσει σε μια μόνο μέρα έναν μικρό καταπράσινο μέρος στην πίσω αυλή του σπιτιού του γρήγορα και με απόλυτη επιτυχία. Το μοναδικό του μειονέκτημα έγκειται στην εφαρμοστικότητα του που απαιτεί ευρύ γνωστικό πεδίο, εμπειρία κάποιων ετών και ανάλογο εξοπλισμό που θα εξασφαλίσει την αποτελεσματικότητα του όλου εγχειρήματος. Βασικό μυστικό για το επόμενο βήμα αποτελεί το άφθονο νερό κατά τις πρώτες 3 εβδομάδες και η εποχή που θα επιλεγεί για την τοποθέτηση του. Αυτή η τακτική ποτέ δεν τίθεται σε εφαρμογή κατά τους καλοκαιρινούς ή τους χειμερινούς μήνες, διότι η προσπάθεια θα αποβεί μοιραία, το γρασίδι θα κιτρινίσει και το κόστος επανεγκατάστασης θα είναι διπλάσιο.
Στην περίπτωση της σποράς η υπόθεση είναι απλούστερη, καθώς η δαπάνη μειώνεται δραστικά, όμως η τελική εικόνα μπορεί να απογοητεύσει τελείως τον ερασιτέχνη κηπουρό. Το πολυαναμενόμενο γρασίδι έχει σοβαρές πιθανότητες να μην εμφανιστεί ποτέ ή να είναι ελλιπές σε κάποια σημεία, λόγω μύκητα ή μετακίνησης των σπόρων από έντομα ή μυρμήγκια, διαδικασία που απαιτεί την χρονοβόρα και αναξιόπιστη επανάληψη της σποράς. Η καθυστέρηση μπορεί να ξεπεράσει τους 3 μήνες χρονικά και σίγουρα η προσπάθεια θα μετατεθεί για την επόμενη χρονιά, εγκαταλείποντας τελείως το θέαμα ενός καταπράσινου και φρέσκου, καλοκαιρινού καταφύγιου χαλάρωσης και ξεκούρασης. Βέβαια για μέρη χωρίς ιδιαίτερη φροντίδα και περιποίηση , μακρινά και απόμερα, σε κάποιο εξοχικό ή χωριό που έχουν ανάγκη μιας υποτυπώδους πρασινάδας, ανθεκτικής που να συντηρείται ως επι το πλείστον μόνη της, η σπορά ενός σκληρού μείγματος είναι η ιδανικότερη λύση.
Το διαβάσαμε στο .fytoriakentia.gr
