
Στέγη ονομάζεται η επένδυση του ανώτερου τμήματος ενός κτιρίου. Σκοπός της είναι να προστατεύσει το κτίριο από τις καιρικές συνθήκες, ενώ ταυτόχρονα το χαρακτηρίζει μορφολογικά.
Οι κύριοι παράγοντες για την διαμόρφωση μιας στέγης είναι η κάτοψη του κτιρίου που πρόκειται να στεγαστεί και η γενική σχεδιαστική ιδέα. Γενικότερα όμως, από περιοχή σε περιοχή παρατηρούμε διαφορετικές μορφές στεγών λόγω διαφορών στις κλιματολογικές συνθήκες, στα διαθέσιμα υλικά, την τοπική κατασκευαστική παράδοση και την τοπική νομοθεσία. Η κατασκευή της στέγης πρέπει να είναι τέτοια ώστε τα όμβρια ύδατα να απορρέουν σωστά, να φέρει τα βάρη του χιονιού και να το απομακρύνει, να προστατεύει από τον άνεμο και τον ήλιο, και να παρέχει στο κτίριο υγρομόνωση και θερμομόνωση.
Στις ελληνικές κατασκευές οι στέγες είναι κυρίως δίριχτες ή τετράριχτες, δηλαδή η κατασκευή τους αποτελείται από πυραμίδες με δύο ή τέσσερις κεκλιμένες πλευρές, που ανάλογα με τη συνθετότητα της κάτοψης συνδυάζονται για να εξασφαλιστεί η καλύτερη δυνατή προστασία. Η κλίση της στέγης εξαρτάται από τις τιμές χιονόπτωσης και βροχόπτωσης κάθε περιοχής και η προτεινόμενη κλίση για την Ελλάδα είναι 40 %. Η ελάχιστη επιτρεπόμενη κλίση από κατασκευαστική άποψη είναι 20%, αλλά αν έχετε πρόβλημα ύψους και χτίζετε σε μια περιοχή όπου δεν πέφτει πολύ χιόνι, μπορεί να λειτουργήσει και με μικρότερη κλίση.
Η φέρουσα κατασκευή της στέγης μιας κατοικίας είναι συνήθως από ξύλο. Το σκυρόδεμα είναι πολύ βαρύ υλικό για τέτοια χρήση, εκτός από μικρές κατασκευές όπου μπορούμε να δημιουργήσουμε πλάκα από ελαφρύ σκυρόδεμα με οπλισμό. Μπορεί να είναι και μεταλλική, αν και στην Ελλάδα οι μεταλλικές κατασκευές γενικότερα, δεν είναι τόσο καθιερωμένες ώστε να τις εμπιστεύεται το κοινό. Συνήθως λοιπόν, μορφοποιείται ένας ξύλινος σκελετός, πάνω στον οποίο εφαρμόζεται το πέτσωμα ή ψευδοστέγη, τα μονωτικά φύλλα και τελικά η επικάλυψη.
Η μόνωση πρέπει να περιλαμβάνει από έξω προς τα μέσα, μια στεγανοποιητική υδατοδιαπερατή μεμβράνη, μια θερμομονωτική στρώση, και ένα φράγμα υδρατμών. Φυσικά υπάρχει μεγάλη ποικιλία ως προς το είδος των υλικών αυτών ( ασφαλτόπανο, πλάκες ξυλόμαλλου, ορυκτοβάμβακες,πολυστερίνες) . Ανεξάρτητα από το είδος των υλικών, πρέπει ανάμεσα στις μονώσεις να αφήνονται κάποια κενά για να εξασφαλίζεται ο αερισμός.
Τα υλικά της επικάλυψης εμφανίζουν επίσης μεγάλη ποικιλία: Κεραμίδια ή άλλοι κεραμικοί σχηματισμοί, σχιστόπλακες, αμιοντοτσιμέντο, κυματοειδής λαμαρίνα, χαλκός, ασφαλτικά υλικά, συνθετικές μεμβράνες, ακόμα και το γυαλί και το ξύλο μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν επικάλυψη μιας στέγης. Τα πιο προσφιλή υλικά στην Ελλάδα είναι τα κεραμίδια και οι σχιστόπλακες σε μέρη με πιο παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Τα βυζαντινά και τα ρωμαϊκά κεραμίδια είναι τα πιο κοινά, αλλά υπάρχουν επίσης γαλλικά, σουηδικά, και ολλανδικά. Έχοντας πολύ μικρές διαφορές μεταξύ τους, που οφείλονται στις διαφορετικές κλιματολογικές συνθήκες και την παράδοση του κάθε τόπου, μπορούν να χρησιμοποιηθούν και σαν διακοσμητικό στοιχείο και να προσδώσουν έτσι έναν άλλο χαρακτήρα στο κτίριο. Επίσης, συχνά οι στέγες διακοσμούνται και με ακροκέραμα σε διάφορα σχήματα. Ένα κτίριο πολύ ψηλό, που προεξέχει από το ανάγλυφο της περιοχής του, πρέπει απαραίτητα να έχει αλεξικέραυνο.
Το τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό στοιχείο με το οποίο πρέπει να εφοδιάζεται μια στέγη είναι ένα στραγγιστικό σύστημα. Ένα περιμετρικό σύστημα απολήξεων, μεταλλικό ή από σκυρόδεμα, σε συνδυασμό με κάθετους σωλήνες στα κατάλληλα σημεία, επιτρέπει τη σωστή απορροή του βρόχινου νερού, χωρίς να εμποδίζει τη διέλευση των ενοίκων.
Αν και αυτή είναι η βασική δομή μιας στέγης, υπάρχουν πολλές ακόμα επιλογές, όπως οι πράσινες στέγες, οι στέγες με φωτοβολταϊκά ή τα δώματα με αντίστοιχα οφέλη η καθεμία. Μια σωστή μελέτη για το ανώτερο τμήμα ενός κτιρίου προστατεύει από την άσκοπη σπατάλη ενέργειας και το ολοκληρώνει αισθητικά, με τον ίδιο τρόπο που λειτουργεί ένα καπέλο για τον άνθρωπο.
Πηγή: www.4myhouse.gr