Σχίνος ή σκίνος (schinus), καταπράσινος θάμνος όλο το χρόνο (αειθαλής). Είναι Μεσογειακό φυτό που το βρίσκεις σε όλη την Ελλάδα. Το συνηθισμένο του ύψος είναι από 1,5 έως 3 μέτρα. Η διάμετρος του επίσης φτάνει τα 1,5 έως 3 μέτρα. Ανθίζει την Άνοιξη και στη συνέχεια δίνει κόκκινους ή μαύρους καρπούς. Αντέχει πολύ στη ξηρασία και είναι κατάλληλο για τα ξερονήσια και γενικά τις άγονες και ξηρές περιοχές. Ο Σχίνος όπως και οι συκιές είναι θηλυκός και αρσενικός. Στις μασχάλες των φύλλων εμφανίζονται οι βότρεις των ανθέων. Τα κιτρινωπά ή κόκκινα μικρά άνθη διατάσσονται σε πυκνούς σύνθετους βότρεις, οι οποίοι εκφύονται από τις μασχάλες των φύλλων και τη γύρη τους την τρυγούν οι μέλισσες. Οι καρποί (δρύπες) είναι μικροί και σφαιρικοί, στην αρχή είναι πράσινοι, ύστερα γίνονται κόκκινοι και τέλος, όταν πια ωριμάσουν, γίνονται μαύροι κατά το Σεπτέμβριο με Οκτώβριο.
Πολλαπλασιάζεται:
Με καταβολάδες και με σπόρους (χάνουν γρήγορα τη βλαστική τους ικανότητα) κατευθείαν στη οριστική τους θέση.
Mας δίνει:
Ένα πανέμορφο καταπράσινο Μεσογειακό φράχτη. Πολύ γύρη τον Απρίλη για τις Μέλισσες.
Και το σπουδαιότερο απ όλα το σχινόχωμα. Το σχινόχωμα θεωρείται ο Βασιλιάς, κατά πολύ ανώτερος της κοπριάς. Δίνει πολύ ωραία γεύση στις ντομάτες και τα αγγούρια μας, όταν το βάλουμε στην καλλιέργειά τους.
Τα φύλλα του είναι άριστη τροφή για τα οικόσιτα. Οι βοσκοί με το ξύλο του κατασκευάζουν ακόμα και σήμερα γκλίτσες ή άλλα εργαλεία. Από τις ευλύγιστες σχινόβεργες φτιάχνονταν μπαστούνια ή ραβδιά, ζέβλες (στρογγυλός ξύλινος λαιμοδέτης για ζώα) και ξύλινα σκεύη όπου τοποθετούσαν τρόφιμα, ενώ οι ψαράδες το χρησιμοποιούν για να φτιάξουν πασσάλους για τη στερέωση των κουπιών της βάρκας, σκαρμούς της βάρκας ή στεφάνι για την απόχη τους.
Ο οχινόκαρπος χάρη στην υπόγλυκη γεύση του και την ευχάριστη μυρωδιά του τρώγεται ωμός. Από τον ώριμο σχινόκαρπο έβγαζαν λάδι, το σχινόλαδο, που αποτελούσε ανακουφιστικό φάρμακο για τον πόνο του αυτιού.
Πηγή: katileme.blogspot.com και www.mani.org.gr
