Ο σοβαρότερος πονοκέφαλος στη σημερινή εποχή των εντατικών καλλιεργειών και των καλλιεργητών είναι η αδυναμία αντιμετώπισης των αλατούχων εδαφών. Αλατούχα θεωρούνται τα εδάφη που έχουν αγωγιμότητα του νερού του εδαφικού διαλύματος μεγαλύτερη από 2 dS m-1. Πάνω από αυτά τα επίπεδα αλατότητας, η πλειοψηφία των καλλιεργούμενων φυτών ξεκινούν να εμφανίζουν προβλήματα στην ανάπτυξή τους.

Η ύπαρξη ή δημιουργία αλατούχων εδαφών έχει να κάνει βασικά με δυο παράγοντες. Ο ένας σχετίζεται με την ποιότητα του νερού αρδεύσεως και την επέκταση των αρδευόμενων εκτάσεων, ενώ ο άλλος είναι η γεωγραφική θέση της περιοχής και η τοπογραφία. Μεταξύ των δυο παραγόντων, ο πρώτος έχει μεγαλύτερη σημασία διότι συνεχώς μαζί με άλλες αιτίες μειώνει τις καλλιεργούμενες εκτάσεις μετατρέποντας αυτές ως ακατάλληλες προς καλλιέργεια.

Ειδικότερα, η ποιότητα του νερού άρδευσης προσδιορίζεται από το ποσό και το είδος των αλάτων. Τις περισσότερες φορές στο νερό άρδευσης υπερισχύουν τα άλατα του ασβεστίου, ενώ σε πιο περιορισμένο βαθμό και ανάλογα με την προέλευση του νερού υπάρχουν άλατα του Na, Mg, K και πιθανόν μερικών τοξικών στοιχείων όπως Bή ιχνοστοιχείων. Ένα μέρος από τα άλατα που περιέχουν τα νερά της άρδευσης αποτίθενται στο έδαφος. Το ποσό αυτό των αλάτων αυτών, αυξάνει συνεχώς εφόσον οι κλιματικές συνθήκες της περιοχής είναι ακατάλληλες, ή αν δε δίνεται η κατάλληλη προσοχή. Έτσι τα εδάφη οδηγούνται σε ισχυρή αλάτωση με αποτέλεσμα τη μερική ή ολική χειροτέρευση της ποιότητάς τους.

Η μεγάλη συγκέντρωση διαλυτών αλάτων σε καλλιεργούμενα εδάφη, είναι επιβλαβής για τα φυτά διότι:
Τα διαλυτά άλατα καταστρέφουν την ιοντική ισορροπία στο εδαφοδιάλυμα.
Αυξάνουν την οσμωτική πίεση του εδαφικού διαλύματος, επηρεάζοντας την ικανότητα των φυτών στην πρόσληψη του νερού από το έδαφος με συνέπεια να υπάρξει φυσική ξηρασία.
Τα διαλυτά άλατα διαταράσσουν τη βιολογική δράση στο έδαφος.
Μερικά ιόντα είναι τοξικά για τα φυτά.

Η βελτίωση των αλατούχων εδαφών απαιτεί την έκπλυση των αλάτων με βαθιά διήθηση και τη κατασκευή στραγγιστικού δικτύου, την ορθολογική λίπανση που είναι η ενσωμάτωση καλής ποιότητας λιπάσματος, την ορθή άρδευση που έχει να κάνει με τον ορθό προγραμματισμό των αρδεύσεων καθώς και την επιλογή της κατάλληλης μεθόδου και τέλος την επιλογή φύτευσης καλλιεργειών ανθεκτικών στα άλατα του εδάφους.

Το διαβάσαμε στο ecotimes.gr