Η ασθένεια του μεταχρωματικού έλκους του πλατάνου, που προκαλείται από το μύκητα Ceratocystisplatani(Walter) είναι μία από τις σημαντικότερες ασθένειες δασικών δένδρων στην Ελλάδα. Το παθογόνο εισβάλει στον κορμό, στα κλαδιά ή στις ρίζες, από πληγές στον εξωτερικό φλοιό του δένδρου, έχοντας τη δυνατότητα να νεκρώσει δένδρα οποιουδήποτε μεγέθους και ηλικίας. Σε πολλές περιπτώσεις, στην Ελλάδα αλλά και σε χώρες της Ευρώπης και στις ΗΠΑ, έχουν παρατηρηθεί νεκρώσεις υπεραιωνόβιων δένδρων πλατάνου με ογκώδεις διαστάσεις. Ιδιαίτερα, ο πλάτανος που συναντάται στην Ελλάδα με την ονομασία orientalis, δηλαδή ανατολικός, είναι  πολύ ευάλωτος σε αυτό το παθογόνο.

Ο  μύκητας C. platani πρωτοεμφανίστηκε στις δεκαετίες του 1930 και 1940 στις Η.Π.Α. προσβάλλοντας κυρίως δένδρα σφενδαμνόφυλλου πλατάνου (Platanus x acerifolia Willd.), τα οποία είχαν φυτευτεί ως καλλωπιστικά. Στην Ελλάδα,  το παθογόνο  εντοπίστηκε το 2003 και κατά πάσα πιθανότητα εισήχθη με φυτευτικό υλικό από την Ιταλία, χωρίς να αποκλείεται όμως η είσοδός του με κάποιο μολυσμένο μηχάνημα ή εργαλείο ή ακόμα και με ξύλο από προσβεβλημένα δένδρα που χρησιμοποιήθηκε ως υλικό συσκευασίας.

Όσον αφορά στα βασικά συμπτώματά της,  η ασθένεια  αυτή  στην αρχή συνήθως εκδηλώνεται με την εμφάνιση αραιού, χλωρωτικού φυλλώματος και συμπτωμάτων μικροφυλλίας σε έναν ή περισσότερους κλάδους, ενώ στη συνέχεια επεκτείνεται σε ένα μεγάλο τμήμα της κόμης. Τα φύλλα κιτρινίζουν πρόωρα και μαραίνονται, με αποτέλεσμα να διακρίνονται εύκολα από τα γειτονικά τους υγιή.

Σε μεγάλα δένδρα, παρατηρούνται συμπτώματα ημιπληγίας, με την χαρακτηριστική εμφάνιση νεκρώσεων σε ένα μεγάλο  βραχίονα στη μια πλευρά  του δένδρου. Ωστόσο, στη συνέχεια  η προσβολή επεκτείνεται και στο υπόλοιπο δένδρο. Σε μικρότερα δένδρα, είναι συχνότερα τα συμπτώματα αποπληξίας, με ολική νέκρωση του δένδρου.

Ένα εξίσου σημαντικό σύμπτωμα για τη διάγνωση της ασθένειας είναι η παρουσία ελκών κατά μήκος του προσβεβλημένου κορμού και των κλάδων. Τα έλκη εξωτερικά είναι συνήθως δυσδιάκριτα, αλλά μετά από την αποκόλληση του φλοιού καθίσταται εμφανής η νέκρωση στο εσωτερικό του φλοιού, και στο «σομφό ξύλο» (το περιφερειακό, νεώτερο, μέρος του κορμού με χρώμα συνήθως ανοιχτότερο του εγκαρδίου), τα οποία εμφανίζουν σκούρο καστανό έως κυανόμαυρο μεταχρωματισμό.

Πηγή:agronomist.gr/