Το έδαφος επάνω στο οποίο αναπτύσσεται και εντός του οποίου ριζοβολεί ο χλοοτάπητας υφίσταται με την πάροδο του χρόνου ισχυρή συμπίεση. Το γεγονός αυτό αποδίδεται σύμφωνα με τον Σπαντιδάκη (1999) σε πολλούς παράγοντες όπως: το συνεχές πάτημά του, το βάρος του χλοοκοπτικού κατά τη διάρκεια του κουρέματος και τη μηχανική σύσταση του εδάφους σε συνδυασμό με τις αρδεύσεις (το αργιλώδες συμπιέζεται πιο πολύ από ότι το αμμώδες έδαφος).
Η κυριότερη καλλιεργητική φροντίδα με την οποία περιορίζονται οι αρνητικές συνέπειες της συμπίεσης του εδάφους στην μακροζωία του χλοοτάπητα είναι ο αερισμός (εξαέρωση). Με τη διεργασία αυτή, ουσιαστικά βελτιώνεται η ποιότητα του (πιο υγιές και πιο όμορφο γκαζόν), λαμβανόμενου υπόψη ότι το έδαφος απελευθερώνεται από τα αγριόχορτα, βελτιώνεται το πορώδες του, ο χλοοτάπητας αποκτά και πάλι τον αέρα που χρειάζεται και οι ρίζες του τροφοδοτούνται καλύτερα με νερό και θρεπτικά συστατικά.
Η εξαέρωση του χλοοτάπητα πραγματοποιείται με ειδικά χλοοκοπτικά μηχανήματα που κόβουν (αραιώνουν) την επιφάνεια του στο επιθυμητό βάθος και αφαιρούν το επιφανειακό στρώμα. Η αφαίρεση αυτή γίνεται με ειδικές λεπίδες τετραγωνικές ή ορθογώνιες, οι οποίες είναι τοποθετημένες επάνω σε ένα άξονα παράλληλες μεταξύ τους, σε μικρές αποστάσεις και περιστρέφονται πάνω στον άξονα κάθετα προς το έδαφος (Σπαντιδάκης, 1999).
Το βάθος κοπής ποικίλει ανάλογα με το αποτέλεσμα που επιζητούμε στον χλοοτάπητα. Μικρό βάθος που φτάνει περίπου μέχρι το ήμισυ του χλοοτάπητα αφαιρεί φύλλωμα, μέρος στολώνων και βλαστούς που είναι έτοιμοι να καρποφορήσουν. Εάν το βάθος αυτό αυξηθεί και φθάσει μέχρι το έδαφος τότε αφαιρείται περισσότερο υλικό που συμπεριλαμβάνει ρίζες και χώμα!
Ο αερισμός του χλοοτάπητα θα πρέπει να γίνει προς τα τέλη της άνοιξης, όταν το έδαφος είναι στεγνό και ζεστό (από +10°C) (αποφυγή της διαδικασίας με καύσωνα). Έτσι, μπορεί ο χλοοτάπητας να ξεκουραστεί και να εισέλθει στη χειμερινή περίοδο πιο δυνατός.
Πηγή:http://www.agronomist.gr
